Wspólnota Przyjaciele Oblubieńca przy Parafii Matki Bożej Fatimskiej w Białymstoku

Odpowiedzialni

Ks. dr Adam Miastkowski – Pasterz Wspólnoty
Ewa i Mariusz Feszler – Administratorzy
Katarzyna Walendziuk – Vice administrator

Spotkania

Każdy poniedziałek, początek Mszą św. o godzinie 18 w kościele pw. Matki Bożej Fatimskiej w Białymstoku

Powstanie

Podczas uroczystej Eucharystii dnia 17 maja 2013 roku, pod przewodnictwem Ks. Abp. Edwarda Ozorowskiego, Metropolity Białostockiego, została inaugurowana Wspólnota przy parafii pw. Matki Bożej Fatimskiej w Białymstoku. Był to też początek obecności Wspólnoty Przyjaciół Oblubieńca w Archidiecezji Białostockiej.

Wspólnota jednoczy się wokół Jezusa Chrystusa Jedynego Zbawiciela i Pana, który jest Oblubieńcem Kościoła i naszym Przyjacielem. To On objawia nam Miłość Boga Ojca, zaprasza do budowania Królestwa Bożego i posyła by iść na cały świat i czynić Mu uczniów z wszystkich narodów.

Charyzmat Wspólnoty

Formowanie chrześcijan do dojrzałej wiary i aktywnego zaangażowania w ewangelizację.

Cel istnienia Wspólnoty

Głoszenie Ewangelii tak, aby każdy człowiek mógł poznać Jezusa Chrystusa pokochać Go i uznać w Nim jedynego Pana.

Naszym pragnieniem jest rozkochiwanie Kościoła – Oblubienicy Chrystusa – w Jezusie – Jedynym Oblubieńcu Kościoła. Uczymy się tego przez:

– codzienną formację  podczas której rozważamy Słowo Boże , teksty Świętych oraz teksty z podręczników formacyjnych,

– cotygodniowe, poniedziałkowe spotkania,
– formację animatorów  – spotkania w I wtorek miesiąca,
– formację na rekolekcjach osobistych i wspólnotowych.

oraz posługę w diakoniach:

– modlitwy wstawienniczej,
– modlitwy orędowniczej,
– miłosierdzia.

Członkowie Wspólnoty pragną realizować potrójną misję, jaką każdy chrześcijanin otrzymuje w sakramencie chrztu: prorocką, kapłańską i królewską, głosząc Słowo Boże, celebrując Je i żyjąc Nim.

Wspólnota chce służyć wszystkim członkom Kościoła, formując ich do czynnego i praktycznego podjęcia misji ewangelizacyjnej najpierw w swojej Parafii

Wspólnota pragnie współpracować z innymi dziełami apostolskimi Kościoła.

Imię Wspólnoty

Imię wspólnoty wypływa z dwóch biblijnych źródeł:

1) starotestamentalny urząd przyjaciela oblubieńca

2) osoba świętego Jana Chrzciciela, który nazwał się przyjacielem Oblubieńca.

Największą radością Wspólnoty jest pełnienie misji Jana Chrzciciela polegającej na przyprowadzeniu Kościoła – Oblubienicy do Chrystusa Oblubieńca.

Wspólnota – duchowość i symbole

Duchowość naszej Wspólnoty została zapisana na ikonach i znaku, którymi się posługujemy:

1) ikona Jezusa z Przyjacielem „Jezus i Jego przyjaciel Menas”

Ikona przedstawia dwie postacie: Chrystusa z Ewangelią w ręku oraz św. Menasa, opata i męczennika, trzymającego zwój, najprawdopodobniej z tekstem reguły swego monasteru. Obie postaci mają bardzo podobne twarze i aureole. Chrystus trzyma dłoń na ramieniu opata w geście przyjaźni. Napis na ikonie jest zniszczony i nie jest jednoznaczny, najprawdopodobniej jest to imię opata – św. Menas. Imię nawiązuje do greckiego słowa hypomene, które oznacza wytrwałość i cierpliwość. Ikona wskazuje, kto jest prawdziwym przyjacielem Jezusa: ten, kto trwa do końca w Nim i w Kościele. 

Prawą ręką Menas wskazuje na Chrystusa, który jest jego oparciem. Treść ikony może być odwołaniem do słów Chrystusa z Ewangelii wg św. Jana: „Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni jego pan, ale nazwałem was przyjaciółmi”.

Zwróceni ku przyszłości. Jezus i Menas są zwróceni ku temu, co jest przed nimi. Są w drodze. Jest to podkreślone przez różne odcienie kolorów na ikonie. Wszystko, co jest przeszłością, znajduje się za nimi. „Nie wspominajcie wydarzeń minionych, nie roztrząsajcie w myśli dawnych rzeczy. Oto Ja dokonuję rzeczy nowej: pojawia się właśnie. Czyż jej nie poznajecie? Otworzę też drogę na pustyni, ścieżyny na pustkowiu.” (Iz 43, 18-19). 

Ramię Jezusa. Postacie nie patrzą na siebie. Ich relacja nie jest jednak zimna. Jezus kładzie rękę na ramieniu Menasa. Tym samym pokrzepia go, dodaje otuchy, a jednocześnie delikatnie popychał Menasa, mówiąc: „Nie bój się, jestem z Tobą” (Iz 43, 1-5a).

Ewangelia i Krzyż. Jezus trzyma w lewej ręce Ewangelię. Niesie Dobrą Nowinę, którą realizuje przez Krzyż. Krzyż na ikonie widoczny jest w dwóch miejscach. Pierwszy w środku ikony, na górze oraz drugi, symboliczny utworzony przez postacie. Pionowe ramię biegnie w środku, pomiędzy Jezusem i Menasem, poziome to ręka Jezusa na ramieniu przyjaciela.

Opat Menas. Prawą ręką udziela błogosławieństwa lub wskazuje na Chrystusa jaką jedyną drogę prowadzącą do zbawienia.

2) ikona „Jana Chrzciciela wskazującego na Baranka”

Ikona nawiązuje do przedstawienia Anioła Pustyni. Ewangeliści zaświadczają, że Jan żył na pustyni i tam nastąpiło jego wystąpienie. Sam nazywał siebie „głosem wołającego na pustyni” (Mt 3,3, Mk 1,3, Łk 3,4), wzywającym do nawrócenia i ogłaszającym czas zbawienia. Jako prorok – posłaniec Boży – wyjawiał ludziom ukryte dla nich zamysły i wyroki boskie. Całe życia Jana świadczy, że najważniejszy dla niego był Jezus – Słowo, wierność Słowu i Jego głoszenie (J 1, 1-6). Pustynia jest miejscem szczególnego działania Boga. Na pozbawionej wody pustyni życie człowieka szczególnie zależne jest od Boga – jego podtrzymywanie jest widocznym znakiem opieki i łaskawości Boga. Pustynia sprzyja wsłuchiwaniu się w Boga i jest miejscem dialogu z Nim (Jezus modlił się w miejscach odosobnionych, usuwał się na pustynię). Pustynia oznacza więc również ciszę, uprzywilejowaną przestrzeń spotkania z Bogiem. Jednolite tło ikony wyraża pustynię i pustkę, która nie daje zbędnych, niepotrzebnych bodźców, ale pomaga skupić się na Najważniejszym.

Roślinność przedstawiona na ikonie jest obrazem zapowiedzi zbawienia – nadejścia czasów mesjańskich, radości i wesela z przemiany pustyni i stepu w tętniące życiem oazy (Iz 35, 1-10). Owocujące krzewy są oznaką tego, że dzięki otwarciu na łaskę Bożą, możliwe jest wydanie owocu nawet w skrajnie trudnych warunkach zewnętrznych.

Jan Chrzciciel na ikonie to „anioł ziemski i człowiek nieba”. Postać emanuje światłem, wyraża wewnętrzną czystość i przejrzystość. Rozwiane szaty sugerują moc działania i obecność Ducha Świętego. Pozaziemskie pochodzenie Poprzednika podkreślają wydłużone proporcje ciała. Z postaci bije pewność siebie, powaga i dostojeństwo, a także siła i zdecydowanie, które przejawiło się w wypomnieniu grzechu samemu władcy kraju. Jan jest prosty, nie nosi masek, nie jest zależny w działaniu od nikogo. Jego spojrzenie jest spokojne, głębokie, czyniące pokój. Jest w tym spojrzeniu radość przyjaciela, który towarzyszy Oblubieńcowi gdy przedstawia Go Oblubienicy. Mimo surowości i bezkompromisowości Jan jest – na wzór swego Mistrza – łagodny i pokornego serca. W lewej dłoni Jan trzyma zwój z napisem w języku greckim „Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata”. Przedramię podtrzymuje mandorlę z Barankiem.

Gest prawej dłoni Poprzednika kieruje uwagę widza na Baranka w mandorli, wskazującej na Jego transcendentność. Wyrazistość gestu inspirowana jest przedstawieniem Ukrzyżowania, autorstwa artysty znanego jako Mattias Grünewald. W malowidle tym, na ciemnym, mrocznym tle, pojawia się jasny, nieproporcjonalnie duży wskazujący palec Jana Chrzciciela wymierzony w wiszące na krzyżu umęczone ciało Chrystusa. Ekspresyjnemu gestowi towarzyszy podpis – potrzeba by On wzrastał, a ja się umniejszał. Pełną pokory i miłości postawę, twardego przecież i surowego mężczyzny, usiłuje oddać także opisywana ikona. Wierność, oddanie i zapomnienie o sobie rodzą się dzięki wypalającemu ogniu ascezy. Na końcu drogi oczyszczenia pojawia się radość ze wzrastania drugiego. Radość ta może być przeżywana jako szczytowe doświadczenie życia.

Baranek Boży to Chrystus ukrzyżowany i zmartwychwstały,  stale obecny w swoim Kościele w postaciach eucharystycznych. On „raz ofiarowany więcej nie umiera, lecz zawsze żyje jako baranek zabity”. Ku Barankowi zwraca się adoracja ziemskiego Kościoła. Z tym wiąże się eucharystyczny i wspólnotowy wymiar ikony. Jan wskazujący Baranka nawiązuje do wezwania kapłana podczas Eucharystii – „Oto Baranek Boży, błogosławieni, którzy zostali zaproszeni na ucztę Baranka”. Jest to Baranek, który „nie przestaje się za nas ofiarować i wstawia się za nami jako nasz obrońca”. To On nas gromadzi na swojej uczcie, która staje się antycypacją w uczcie niebiańskiej na końcu czasów. Głowa Baranka przedstawionego na ikonie otoczona jest nimbem krzyżowym, zarezerwowanym dla Jezusa Chrystusa,

Kolory w ikonie służą narracyjnemu jej charakterowi, przekazują i uwypuklają teologiczną treść. Złote tło podkreśla świętość Jana, który przyszedł zaświadczyć o światłości i jest nią otoczony; objawia przebóstwioną rzeczywistość. Błękitny kolor skóry, w którą odziany jest Jan Poprzednik, przywołuje obraz wód Jordanu, w których chrzcił. Przede wszystkim jednak jest to kolor „duchowy”, wskazujący na transcendencję bytu, tajemnicę splecenia własnego życia z Bożym. Płaszcz Jana Chrzciciela ma kolor zielony. To kolor ziemi, fizykalnego życia, bujności i świeżości. Nawiązuje do życia Jana, mocno osadzonego w rzeczywistości ziemskiej, i obfitego plonu, jakie przyniosło – przygotował rolę pod zasiew Słowa.

Mandorla otaczająca Baranka wywodzi kolor z czerwieni, ponieważ to kolor żarliwej miłości, krwi i męczeństwa.

Ikona podpisana jest po grecku – Święty Jan Poprzednik – Hagios Joannes (jako skrót) Prodromos – Aγίος Iωάννης  Πρόδρομος.
(fragmenty opisu; autor ikony: Agata Słyk)

3) ikona Maryi Ikony Kościoła

Od Maryi Ikony Kościoła Wspólnota pragnie uczyć się odpowiadać ufnym fijat na Boże zaproszenia oraz stawania się obrazem Kościoła.

4) ikona Jezusa Oblubieńca Kościoła

Wspólnota jednoczy się wokół Jezusa Chrystusa Jedynego Zbawiciela i Pana, który jest Oblubieńcem Kościoła i naszym Przyjacielem. To On objawia nam Miłość Boga Ojca, zaprasza do budowania Królestwa Bożego i posyła by iść na cały świat i czynić Mu uczniów z wszystkich narodów.

5) krzyż Wspólnoty

Znakiem Wspólnoty Przyjaciele Oblubieńca jest krzyż, w którego centrum znajduje się ikona Jezusa z Przyjacielem.

Krzyż to symbol Jezusa Chrystusa – umarłego, zmartwychwstałego i uwielbionego, Oblubieńca Kościoła i naszego Przyjaciela, którego pragniemy głosić przez świadectwo życia i słowo.

Ikona na krzyżu ma przypominać, że uczeń żyje dzięki ofierze Chrystusa. Wzrasta On mocą Jego krwi. Idzie przed Panem, by przygotować Mu drogi. Jest nierozerwalnie złączonym z krzyżem, ponieważ żyje przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie.

Na podstawie : przyjacieleoblubienca.pl/wspolnota/duchowosc/symbole